کاهش قدرت اتاق بازرگانی، به ضرر دولت هاست - وبلاگ پارسی

به گزارش وبلاگ پارسی، اتاق بازرگانی، صنایع، معادن و کشاورزی چه نقشی در توسعه اقتصاد کشور دارد؟ استاد اقتصاد دانشگاه مازندران می گوید: قبل از ورود به موضوع، باید بگوییم که من پژوهش ویژه ای روی نقش تشکل ها بر توسعه مالی انجام نداده ام اما براساس یافته های خودم در طول چندین سال مطالعه از اقتصاد توسعه، به جرات می توانم بگویم که هیچ کشوری در جهان وجود ندارد که دولت به تنهایی در آن توسعه را پیش ببرد یا بخش خصوصی بدون وجود دولت راهنمایی گر، توسعه مالی را محقق کند.

زهرا کریمی در گفت وگو با اتاق ایران آنلاین می گوید: در دیدگاه های توسعه ای هیچ اختلاف نظری در این مورد وجود ندارد که با همراهی دولت، بخش خصوصی و نهادهای صنفی-مدنی می توان سیاست گذاری صحیح و دست یابی به توسعه ممکن می گردد. اقتصاد به تشکل های صنفی کارگری و کارفرمایی قوی احتیاجمند است. این تشکل ها باید بتوانند درباره مسائل خود با دولت گفت وگو نمایند، نقد و نگاه خود را ارائه نمایند تا درنهایت اقتصاد به پیش برود. وگرنه در نبود نهادهای قوی به اینجا می رسیم که نقدها جدی و پیشنهاد های مهم بخش خصوصی در نظام تدبیر و تصمیم گیری نمود پیدا نمی نماید.

کریمی ادامه می دهد: بدون همکاری دولت و بخش خصوصی توسعه ممکن نیست. از طرفی مفید بودن این همکاری در گرو وجود تشکل های مدنی قوی است. اتاق بازرگانی یکی از مهم ترین تشکل های غیردولتی است؛ دیگر تشکل های کارفرمایی ایران بااینکه قدمت بالایی دارند، ولی درنهایت آن ها هم در درون اتاق بازرگانی می توانند قدرت و نفوذ بیشتری کسب نمایند.

او تصریح می نماید: اتاق بازرگانی، به واقع مجلس بخش خصوصی است. دولت باید به این نکته توجه کند که بدون وجود تشکل منسجم و قدرتمند امکان سیاست گذاری مناسب و اجرای دقیق برنامه های توسعه وجود ندارد. از سوی دیگر بخش خصوصی و اتاق بازرگانی برای ارائه نظرات و تحقق اهداف خود به همکاری مستمر با دولت احتیاج دارد وگرنه به واحد منزوی تبدیل می گردد که فقط باید شکوه و شکایت کند.

کریمی تصریح می نماید: چندی پیش یکی از مدیران ارشد دولتی گفت که اگر موقع تصویب طرح هدفمندی یارانه ها، تشکل های کارفرمایی، قدرتمند عمل می کردند و البته دولت هم گوش شنوایی داشت، راستا این طرح به بیراهه نمی رفت. یا سیاست های ارزی نامناسب در دوران رونق نفتی که بر شرایط بسیاری از تولیدنمایندگان خصوصی تأثیر مخربی داشت، قابلیت اجرا پیدا نمی کرد.

کریمی تأکید می نماید: باید این پرسش کلیدی را از دولت پرسید که آیا دولت ها برای خودشان برنامه می نویسند یا برای اقتصاد کشور؟ اگر آن ها برای کل کشور برنامه تدوین می نمایند باید نظر و نگاه بخش خصوصی را در تصمیم گیری های مالی در نظر بگیرند. هدف اصلی برنامه های توسعه راهنمایی بخش خصوصی است؛ بدون ارتباط دولت و بخش خصوصی، عملیاتی شدن برنامه ها ممکن نیست.

کریمی ادامه می دهد: دولتی که از فعالیت تشکل های کارفرمایی و کارگری نگران است و بیشتر در پی کنترل تشکل هاست، باید بداند که تشکل های ضعیف و کنترل شده که نماینده و صدای واقعی کارفرمایان و کارگران نباشند، قادر به بیان خواسته ها، پیشنهاد های و نقدها به حق آنان نخواهند بود و در شرایط سخت کنونی دولت بدون همکاری تشکل های واقعی قادر به ایجاد همکاری و هماهنگی با بخش خصوصی نخواهد بود. به سخنی دیگر فقدان تشکل های قوی هزینه های سنگینی را به اقتصاد وارد می نماید. در چنین شرایطی اصلاح سیاست های نادرستی که اقتصاد را زمین گیر می نماید ناممکن می گردد و درنهایت دولت ها در غیاب تشکل های قوی کارگری و کارفرمایی یا از اصلاح به موقع اشتباهات غافل می شوند یا علل شکست سیاست های مالی خود را با فرافکنی به گردن دیگران می اندازد.

او تأکید می نماید: اتاق بازرگانی تشکلی است که می تواند صدای بخش خصوصی باشد ولی بعضی ترجیح می دهند که این صدا که آن را مزاحم خود می پندارند، نشنوند؛ در حالی که کاهش قدرت اتاق بازرگانی به ضرر همه از جمله دولت هاست. هیچ کس از محدود شدن اتاق بازرگانی نفع نخواهد برد. عدم وجود مجرای مناسب برای ایجاد همکاری میان دولت و بخش خصوصی درنهایت راستا توسعه را به بیراهه خواهد برد.

کریمی ادامه می دهد: هرقدر که تشکل های بخش خصوصی ضعیف تر باشند، امکان تداوم خطا در سیاست گذاری بیشتر می گردد و فساد دامن گسترتر خواهد شد. تشکل های صنفی و جامعهٔ مدنی، به ویژه مطبوعات آزاد نورافکن هایی هستند که نقاط تاریک را روشن می نمایند. بدون وجود نهادهای غیردولتی مستقل نکات تاریک در اقتصاد افزایش پیدا می نماید و ممکن است کشور روزبه روز بیشتر در مسائل فرو رود.