چگونه نامزد بازنده می تواند رای مردم آمریکا را برنده انتخابات کند؟ - وبلاگ پارسی

به گزارش وبلاگ پارسی، خبرنگاران : وقتی کلمه دموکراسی را می شنویم معمولا انتخاباتی در ذهنمان تداعی می گردد که در آن نامزدی که بیشترین رای را کسب نموده باشد پیروز انتخابات است اما انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده آمریکا به نحوی است که ممکن است شخصی که بیشترین رای مردمی را کسب نموده، بازنده انتخابات گردد.

به گزارش وبلاگ پارسی به نقل از ایسنا: یورو نیوز در گزارشی از چیستی و کارکرد آرای الکترال در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا آورده است: در آمریکا رای دهنده ها به طور مستقیم رئیس جمهور را انتخاب نمی نمایند. در عوض سیستم کالج الکترال سرنوشت انتخابات ایالات متحده را معین می نماید و برنده آن بر برنده اکثریت آرای مردم غلبه می نماید.

سیستم کالج الکترال از کجا آمده و چطور کار می نماید؟

وقتی قانون اساسی آمریکا در سال 1787 نوشته می شد، بنیانگذاران ایالات متحده برای پیدا کردن روش انتخاب رئیس جمهور دچار شک و تردید بودند. آنها دو نگرانی داشتند:

رئیس جمهور قدرت بی اندازه کسب کند.

ممکن است که اکثریت، الزاما نامزد مناسب را انتخاب نکند.

در نهایت تصمیم بر این شد که هر ایالت به وسیله هیات انتخاب نمایندگان، در خصوص انتخاب رئیس جمهور تصمیم بگیرد.

538 انتخاب نماینده، کالج الکترال را تشکیل می دهند. هر ایالت آمریکا بر اساس جمعیتش تعداد معینی عضو در کالج الکترال دارد و هر کدام از آنها می توانند به یک نامزد رای بدهند.

برای مثال کالیفرنیا 55 رای و وایومینگ 3 رای در کالج الکترال دارند، این در حالی است که جمعیت کالیفرنیا 68 برابر جمعیت وایومینگ است.

معمولا انتخاب نمایندگان هر ایالت پس از شمارش آراء باید به نامزدی رای بدهند که بیشترین رای مردمی را در آن ایالت کسب نموده است. پس نامزدی که رای مردمی مثلا پنسیلوانیا را کسب کند، برنده هر 20 رای الکترال این ایالت می گردد.

اما چرا 538 رای الکترال؟

این تعداد کل نمایندگان مجلس نمایندگان آمریکا به اضافه سناتورهای مجلس سنا است اما سه رای به جامانده هم متعلق به پایتخت یعنی واشنگتن است که داخل هیچ ایالتی نیست. در نهایت نامزد برنده این انتخابات باید حداقل 270 رای الکترال به دست بیاورد.

ایالات متحده دو حزب اصلی دارد: حزب متمایل به چپ دموکرات با رنگ آبی و محافظه کاران جمهوری خواه با رنگ قرمز. بسیاری از ایالت ها به خاطر تعداد زیاد طرفداران یک حزب کاملا آبی و کاملا قرمز محسوب می شوند.

رای ایالت های کالیفرنیا، نیویورک و کنتیکت معمولا برای دموکرات هاست ولی ویرجنیای غربی، آلاباما و آیداهو اغلب به جمهوریخواستار رای داده اند.

نامزدهای دو طرف از رای غالب ایالت های طرفدار خود خبر دارند و معمولا در آنها تجمع انتخاباتی برگزار نمی نمایند. در عوض روی ایالت هایی تمرکز می نمایند که به ایالت های چرخشی یا ایالت های در نوسان مشهورند. رای این ایالت ها ممکن است هر بار به نفع یک حزب تغییر کند.

فلوریدا، پنسیلوانیا، ویسکانسن، میشیگان، اوهایو و آریزونا جزو این ایالت ها هستند و پیروزی در آنها مهمترین راه کسب 270 رای الکترال است.

البته سیستم الکترال معمولا به خاطر احتمال در نظر نگرفتن همه آرا مورد نقدها بسیاری قرار گرفته است. در بعضی موارد همین سیستم باعث شده است که نامزد ریاست جمهوری با کسب رای الکترال و با وجود رای مردمی کمتر برنده انتخابات گردد. برای مثال در انتخابات سال 2016، دونالد ترامپ 304 رای الکترال کسب کرد در حالی که رای مردمی هیلاری کلینتون 3 میلیون بیشتر از او بود.

بسیاری خواستار تغییر این سیستم انتخاباتی هستند. اما برای انجام این کار ضروری است که کنگره یک متمم دیگر به قانون اساسی آمریکا اضافه کند و بعید به نظر می آید که سناتورها و نماینده های کنگره از دو حزب بر سر این موضوع توافق نمایند.